غیبت یکی از گناهان و لغزش های بزرگ زبان است که در قرآن کریم به شدت از آن نهی کرده و در نکوهش آن احادیث فراو ا نی به دست ما رسیده است ، در روایات غیبت عبارت است از : بیان عیب کسی که اگر آن را بشنود ناراحت می شود ، همچنین عبارت است : از بیان عیب مخفی دیگران غیبت از رذایل اخلاقی و از اوصاف نا پسندی است که به د و نوع تقسیم می شود : یکی غیبت زبانی و دیگری غیبت به غیر زبان .
غیبت از گناهانی است که بدون شنونده تحقق نمی یابد از این رو شنونده غیبت همانند غیبت کننده گناهکار بوده و مرتکب گناهی بزرگ است در تفاوت غیبت با تهمت آمده که اگر کسی چیزی بگوید که حقیقت دارد و لی مردم آز ان بی خبرند ، غیبت کرده است و هر کس چیزی بگوید که حقیقت ندارد بهتان زده است ، در چند موضع تجویز غیبت را داریم :
تظالم ، اظهار عیوب شرعیه ، نصیحت مشورت کننده ، هشدار دادن به اهل ایمان ، جز شاهد یا راوی ، بیان اسم ، لقب ، و عیب مشهود، غیبت فا سق و متجاهر و.. در بیان ضررهای اجتماعی ان آمده است مسلمانان مأمورند به د وست و مواصلت و نیکویی به یکدیگر و مودت و اخوت و آنچه این عقد اخوت و مواصلت را بگسلد و تفرقه در بین جمعیت اندازد مبغوض صاحب شرع و مخالف مقاصد بزرگ اوست که موجب کینه و حسد و بغض و عداوت شده و ریشه ی فساد در جمعیت شده و درخت نفاق و دورویی در آنها ایجاد می کند و وحدت و ا تحاد جامعه را گسسته می کند و پایه ی دیانت را سست می کند و از این جهت بر فساد و قبح آن افزوده گردد درمان غیبت از دو راه ممکن است : معالجه ی اجمالی و معالجه تفضیلی مرض غیبت .