حیاء نیرویی درونی است که انسان را از کارهای ناروا باز می دارد . حضرت فاطمه (س) بسیار پاکدامن و عفیف بود و در طول زندگی خویش -خواه در خانه پدر و یا خانه امیر المؤمنین(ع) - تجسم حیاء به حساب می آمد . در سخنان آن حضرت آمده است که :« زن نیکو و شایسته زنی است که خود را از مردهای بیگانه دور داشته و از دیدن نامحرم و همچنین از منظر دید آنان در امان باشد . »[1] و از این لحاظ است آنگاه که حضرت زهرا (س) در محضر رسول خدا(س) نشسته بودند هنگامی که مرد نابینایی اجازه ورود خواست آن حضرت اتاق پذیرایی را ترک کردند و به اندرون رفتند ، آنگاه که پیامبر (س) بعد از رفتن آن شخص علت را جویا را شدند که او نابینا بود و تو را نمی دید ، چرا رفتی ؟ فاطمه (س) جواب دادند اگر او مرا نمی بیند ، من وی را می دیدم . علاوه بر این اگر او چشم ندارد مرا ببیند از طریق حس بویایی (عطری که زده ام) استشمام می کند به حضور من پی ببرد . پیامبر (ص) چون سخن آن حضرت را شنید فرمود : « من شهادت می دهم که تو پاره تن من هستی. »

[1] . وسایل الشیعه ، ج14 ، ص172 ، ح3 .